Είμαι ευγνώμων στη σοφή φίλη Φωτεινή Τσαλίκογλου που μου αφιέρωσε το παρακάτω αφήγημα για τη μουσική λύπη στην έξοχη συλλογή της Οι παράξενες ιστορίες της Κυρίας Φι (2019) που μόλις κυκλοφόρησε. Το αφήγημα συλλογίζεται γιατί είναι λυπημένοι, πρώτα οι ακροατές, μετά ο ερμηνευτής, και τέλος το ίδιο το έργο. Κάθε φορά που παρακολουθώ ένα κείμενο της Φωτεινής να εξελίσσεται από χειρόγραφο σε χειρόγραφο θαυμάζω τη γονική στοργή και γενναιοδωρία με την οποία αφήνει το έργο της, “που πάντα υπερτερεί”, να ξέρει και να κάνει πολύ περισσότερα από όσα του έδωσε.
6 Νοεμβρίου 2019
Piano Poetry Pantelis Politics 