Στον αστερισμό της αριστερής μελαγχολίας: 9. “Ποίηση και λογοτεχνικοί θεσμοί”

“H ρηξικέλευθη νέα ποίηση γράφεται πλέον από άτομα που δεν εντάσσονται αναγκαστικά σε μία κατηγορία έθνους, καταγωγής, πίστεως, φύλου, πεποίθησης, επαγγέλματος.  Σε ποιους λοιπόν δημόσιους χώρους, με ποιες οργανωτικές δομές, με ποιο θεσμικό λόγο μπορεί να απευθυνθεί η ποίηση της ανένταχτης ταυτότητας και της στρατηγικής συλλογικότητας ώστε να διεκδικήσει το δικό της κύρος;  Πώς κατοχυρώνεται η παρρησία όταν δεν επικαλείται καμία μεταφυσική;  Διατυπώνω εδώ αυτά τα ερωτήματα επειδή πιστεύω πως η νέα ποίηση τα αντιμετωπίζει διαρκώς.”

Advertisement
This entry was posted in Greek Poetry, Literature. Bookmark the permalink.