Στο κείμενο αυτό προτείνω πως, με άλλοθι την απόρριψη του «crisis tourism», η ελληνική ποίηση παρέμεινε εγκλωβισμένη σε ένα poetry tourism όπου περιηγείται και διαιωνίζει παραδοσιακούς μηχανισμούς πολιτιστικού ελέγχου και κανονικοποίησης, και αυτό-προστατεύεται με συγγραφικό ατομικισμό από τον τρομερά απαιτητικό διεθνή διάλογο. Πρόκειται για μια εγχώρια «αστική ηγεμονία» που αντιστέκεται στην «αποικιοποίηση» του εξωτερικού τουρισμού (της κρίσης) εξασκώντας την κρυπτο-αποικιοποίηση του εσωτερικού τουρισμού (της τέχνης).
8 Αυγούστου 2022
Piano Poetry Pantelis Politics 