Μια ξεχασμένη μπάντα συνεχίζει να παίζει το βαλς της ατίθασης αριστερής μελαγχολίας που ποθεί το χαμένο φάσμα της επανάστασης: “κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου/κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ/κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες”
“Η αριστερή μελαγχολία έχει βρει την πιο δημιουργική έκφρασή της στην ελληνική ποίηση η οποία, όταν πέρασε τη δική της λογοτεχνική κρίση στο τέλος του 20ου αιώνα, στράφηκε στις τρεις μείζονες μελαγχολικές φάσεις της (τις γενιές του ’20/Καρυωτάκη, του ’50/Αναγνωστάκη και του ’60/Λεοντάρη) για να διαμορφώσει την πολυφωνική ποιητική γενιά του 2000. Στη μηνιαία αυτή στήλη στο περιοδικό Χάρτης σκοπεύω να ασχοληθώ με τρέχοντα λογοτεχνικά ζητήματα από τη σκοπιά της γενιάς της αριστερής μελαγχολίας που επιμένει να εκφράζεται με παρρησία σε αναξιόπιστους και ανελεύθερους καιρούς” κρατώντας την τρεμόσβηστη σπίθα της εξέγερσης στις υγρές της παλάμες.
https://www.hartismag.gr/hartis-33/klimakes/ston-asterismo-ths-aristerhs-melagxolias
1 Ιουνίου 2021
Piano Poetry Pantelis Politics 